Σερβίρουμε το κρασί στο κολονάτο ποτήρι. Το πιάνουμε κομψά από το λεπτεπίλεπτο μίσχο του και το γέρνουμε απαλά, κόντρα στο φως. Για να θαυμάσουμε το χρώμα του. Φωτεινό ρουμπινί. Βαθύ πορφυρό. Γλυκό καστανόχρωμο. Όπως και να μας εμφανιστεί το κρασί, έχει να μας διηγηθεί πολλές ιστορίες από τη ζωή του. Αρκεί να έχουμε την υπομονή και βεβαίως τη γνώση, για να τις ακούσουμε.
Πρώτα απ' όλα θα μας μιλήσει για το σταφύλι από το οποίο φτιάχτηκε. Ήταν ένα βαυθύχρωμο με μικρές, παχιές ρόγες σαν το Cabernet Sauvignon ή κάποιο ντελικάτο, με λιγότερες ανθοκυάνες όπως το Ξινόμαυρο; Την απάντηση μας δίνει η ένταση του χρώματος στο ποτήρι μας.
Θα μας φανερώσει επίσης την καταγωγή του. Αν έρχεται από μια ζεστή χώρα του νότου ή από βόρειες περιοχές. Και, σαφώς, τι καιρό έκανε τη χρονιά που γεννήθηκε. Διότι τα ζεστά καλοκαίρια που ακολουθούνται από ξηρό φθινόπωρο μας δίνουν υγιέστατα, ώριμα σταφύλια και σκουρόχρωμα κρασιά. Αντίθετα, από μια δροσερή περίοδο ωρίμανσης περιμένουμε κρασιά με ελαφρύτερο χρώμα.
Τέλος, το χρώμα του κρασιού θα μας μαρτυρήσει την ηλικία του. Το ζωηρό βαθυκόκκινο χρώμα είναι αναμφίβολο σημάδι νεότητας. Όταν όμως συναντήσουμε γλυκείες καστανοκόκκινες χροιές μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ωριμότητα του κρασιού που ετοιμαζόμαστε να απολαύσουμε.
Θα μας αφήσει και κάποια υπονοούμενα για τον χρόνο που ο οινοποιός επέλεξε να αφήσει σε επαφή τον χυμό με τους φλοιούς, ούτως ώστε αυτοί να ελευθερώσουν τις ανθοκυάνες και το πολυπόθητο χρώμα.
