της Μαρίας Νέτσικα
φωτογραφίες: Heinz Troll
Την οικογένεια Αλεξόπουλου την έχουμε ταυτίσει με τις κατασκευές, με τα μεγάλα έργα, με άλλα λόγια με τη Δομοτεχνική. Ο Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος όμως, φύση ανήσυχη και δημιουργική, είχε κι άλλα οράματα. Η δημιουργική του «ανάγκη» πήρε σάρκα και οστά στο ξενοδοχειακό τοπίο της Ελλάδας, με τη Domotel. Στη συζήτηση που ακολουθεί, μου μίλησε για την πορεία του μέσα από τα βήματα της νέας εταιρείας, για τις ελπίδες, αλλά και τις ανησυχίες του για το μέλλον.
Κύριε Αλεξόπουλε, ας αρχίσουμε τη συζήτησή μας από την ενασχόλησή σας με τη Δομοτεχνική, την οικογενειακή επιχείρηση. Ποια είναι η δομή και οι δραστηριότητες της εταιρείας;
Η Δομοτεχνική είναι μία κατασκευαστική εταιρεία. Δημιουργήθηκε από τον πατέρα μου και πλέον, βρίσκεται στην πέμπτη δεκαετία της. Είναι από τις μεγαλύτερες κατασκευαστικές εταιρείες στην Ελλάδα, η μεγαλύτερη της Βορείου Ελλάδος. Ασχολείται με μεγάλα δημόσια και ιδιωτικά έργα, και ως παρακλάδια, έχει από κάτω άλλες εταιρείες, οι οποίες, είτε κάνουν εξειδικευμένα έργα, είτε είναι οι εταιρείες με τις οποίες δραστηριοποιούμαστε σε βαλκανικές χώρες.
Φαντάζομαι ότι οι σπουδές σας θα ήταν αντίστοιχης κατεύθυνσης.
Όλοι στην οικογένεια έχουμε μία παρόμοια πορεία, όσον αφορά στην εκπαίδευσή μας. Καταρχήν, ο πατέρας μου είναι πολιτικός μηχανικός. Το ίδιο κι εγώ, το ίδιο και η αδελφή μου. Ο ένας μου ο αδελφός είναι μηχανολόγος μηχανικός, ο άλλος αρχιτέκτονας. Και μετά τις σπουδές μας στο Πολυτεχνείο, εδώ στη Θεσσαλονίκη, όλοι φύγαμε για μεταπτυχιακά στο Λονδίνο. Εγώ, στο Λονδίνο έκανα οικονομικά και management. Επέστρεψα στην Ελλάδα το 1997 και άρχισα να εργάζομαι στη μητρική μας εταιρεία, τη Δομοτεχνική. Συγχρόνως συνέχισα τις σπουδές μου κάνοντας διάφορα προγράμματα στο πανεπιστήμιο Μακεδονία, πάντα στα οικονομικά και στο management. Έτσι, γρήγορα αποτραβήχτηκα από το field engineering, το εργοτάξιο και μπήκα στον τομέα ανάπτυξης της εταιρείας. Και φτάνουμε πολύ κοντά στην αρχή του… σήμερα. Δηλαδή, στο στήσιμο της Domotel, της οποίας την ευθύνη έχω εγώ, αυτή τη στιγμή.
Γιατί αποφασίσατε να δραστηριοποιηθείτε στον ξενοδοχειακό χώρο;
Καταρχήν, ο τουρισμός στην Ελλάδα είναι ο κλάδος με τις μεγαλύτερες προοπτικές. Είναι ένας εξωστρεφής κλάδος, ο οποίος παράγει προστιθέμενη αξία και έχει μεγάλο μέλλον μπροστά του. Δεν έχει, σε καμία περίπτωση, εξαντληθεί. Ίσα-ίσα, θεωρώ ότι βρίσκεται σε ένα σημείο καμπής, στο οποίο θα πρέπει να ξεπεράσει τα πρώτα βήματα που έκανε στην προσπάθειά του να οργανωθεί και να συστηματοποιηθεί. Τώρα έχουμε την ευκαιρία, αντιλαμβανόμενοι και τα λάθη του παρελθόντος και –ενδεχομένως- τις παραλήψεις, να πάμε εκεί που πρέπει να πάμε. Και δεν εννοώ σαν αποτελέσματα… γιατί απέχουμε πολύ ακόμη από αυτά. Εννοώ σαν οργάνωση, σαν συνείδηση μέσα στη χώρα, αλλά σαν συνείδηση και στις αρχές, οι οποίες καθορίζουν το περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί οποιοσδήποτε κλάδος. Αυτός είναι ο πρώτος λόγος που μας οδήγησε στη δημιουργία της Domotel. Να αναπτύξουμε, δηλαδή, εξίσου ισχυρά, έναν δεύτερο κλάδο, ο οποίος έχει αντίστοιχες προοπτικές με τον κατασκευαστικό. Γιατί οι κατασκευές, κακά τα ψέματα, είναι από τους ισχυρότερους κλάδους στην Ελλάδα. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι υπάρχει και μία συνάφεια. Γιατί ξέρετε, ειδικά στα ξενοδοχεία, υπάρχουν δύο δραστηριότητες. Η μία είναι η λειτουργία και αυτή καθ' αυτή η εμπορική δραστηριότητα του ξενοδοχείου και η άλλη είναι το real estate, κάτι το οποίο, ούτως ή άλλως, είναι μέσα στις δραστηριότητες του ομίλου μας. Άρα, ουσιαστικά προσθέσαμε το 50% που μας έλλειπε. Από την αρχή, ο στόχος μας δεν ήταν να δημιουργήσουμε ένα ή δύο ξενοδοχεία, τα οποία να λειτουργούν καλά και να γίνουμε εισοδηματίες του κλάδου. Εμείς έχουμε βάλει στόχο, πάντα, να πρωταγωνιστούμε. Κι αυτό το κάνουμε, όποιον κλάδο και αν υπηρετούμε. Έτσι λοιπόν, με μελετημένα, προσεκτικά, αλλά και γρήγορα, όπως φαίνεται, βήματα έχουμε αναπτύξει την εταιρεία. Μέσα στα 6 χρόνια ζωής της, αριθμούμε 4 μονάδες Domotel, παρά τις δυσκολίες αυτών των ετών. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, μέσα σ' αυτά τα χρόνια, έχουμε αναπτύξει αυτό που ονομάζουμε κουλτούρα της Domotel. Έχουμε αναπτύξει τις οργανωτικές υποδομές, εννοώ τα τμήματα και τις διευθύνεις που μπορούν να διαχειριστούν, τόσο την ανάπτυξη της εταιρείας, όσο και τη σωστή και αποτελεσματική διαχείριση της κάθε μονάδας.
Η πρώτη σας μονάδα ήταν το ξενοδοχείο Les Lazaristes, απέναντι από τη Μονή Λαζαριστών. Γιατί επιλέξατε το συγκεκριμένο σημείο;
Το 2004, όταν άνοιξε το Les Lazaristes, ήταν το μοναδικό ξενοδοχείο στη δυτική πλευρά της πόλης, όπου κατοικεί το 60% του πληθυσμού της, και η οποία βρίσκεται κοντά σε όλες τις βιομηχανικές περιοχές. Εκτός αυτού, το σημείο έχει άλλα δύο πλεονεκτήματα. Το ένα είναι η Μονή Λαζαριστών, η οποία, αυτή τη στιγμή, είναι ο σημαντικότερος πολιτιστικός πνεύμονας της Βορείου Ελλάδος. Μέσα της δραστηριοποιούνται το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, η Κρατική Ορχήστρα, τμήματα της Σχολής Καλών Τεχνών, της Σχολής Κινηματογράφου, το γνωστό Φεστιβάλ της Μονής Λαζαριστών, στο οποίο συμμετέχουν σημαντικοί καλλιτέχνες του εξωτερικού, αλλά και της Ελλάδος κατά τη θερινή περίοδο… Όλο αυτό το πράγμα έχει επηρεάσει την περιοχή και της έχει δώσει χαρακτήρα με έντονα αρώματα πολιτισμού και τέχνης. Και υπάρχει πολύς κόσμος, κι ας μην το βλέπουμε τόσο συχνά γύρω μας, ο οποίος θέλει να νοιώθει ότι βρίσκεται σε ένα περιβάλλον με υψηλότερη αισθητική. Θέλει να νοιώθει ότι μπορεί να έχει στην καθημερινότητά του την τέχνη, τον πολιτισμό, κι όχι μόνο όλα αυτά για τα οποία γκρινιάζουμε. Αυτό διαμορφώνει όλη την ατμόσφαιρα, όχι μόνο στην περιοχή μας, αλλά και μέσα στο ξενοδοχείο. Διότι και εμείς, δεν μπορούσαμε παρά να αφιερώσουμε το ξενοδοχείο στην τέχνη και τον πολιτισμό. Έτσι, κάθε όροφός του είναι αφιερωμένος σε μία από τις τέχνες, με όλη τη θεματολογία των έργων που το κοσμούν να αφορά στην τέχνη αυτή. Και βεβαίως, καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου πραγματοποιούνται μέσα στο ξενοδοχείο δραστηριότητες αυτού του είδους, όπως εκθέσεις ζωγραφικής, θεατρικές παραστάσεις και μουσικά γεγονότα.
Μιλήσατε για δύο πλεονεκτήματα. Ποιο είναι το δεύτερο;
Το ξενοδοχείο βρίσκεται στις παρυφές του κέντρου, σε απόσταση 7-10 λεπτών, σε μία ήσυχη και ασφαλή περιοχή, με τον χαρακτήρα που σας περιέγραψα. Βρίσκεται όμως και πάνω στον κόμβο όλων των κεντρικών οδικών αρτηριών της πόλης. Διότι η Θεσσαλονίκη είναι σαν ένα μπουκάλι. Ανατολικά έχει τον πάτο, δυτικά έχει το στόμιο. Ανατολικά έχει μία τρύπα εκτόνωσης που λέγεται αεροδρόμιο Μακεδονία, απ' όπου μπορείς να μπεις ή να βγεις αεροπορικώς. Αλλά, με οποιοδήποτε άλλο τρόπο για να μπεις ή να βγεις από το μπουκάλι, οπού κι αν θα πας, όπου κι αν θα διαμείνεις, θα πρέπει να περάσεις από εδώ. Ε, λοιπόν, εδώ είναι η συμβολή της εσωτερικής περιφερειακής οδού, της εξωτερικής περιφερειακής οδού, της Εγνατίας οδού, της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Αθηνών, της Εθνικής οδού Θεσσαλονίκης-Καβάλας. Και βεβαίως, έχοντας όλους αυτούς τους άξονες, τους κεντρικούς και περιφερειακούς, μπορείς να πας σε οποιοδήποτε σημείο της πόλης ταχύτερα απ' ότι αν έμπλεκες στην κίνηση του κέντρου.
Το δεύτερο ξενοδοχείο της Domotel είναι το Άρνη στην Καρδίτσα. Γιατί επιλέξατε την Καρδίτσα;
Η Καρδίτσα είναι η γενέτειρα του πατέρα μου, ο οποίος είχε επενδύσει στο ακίνητο του ξενοδοχείου Άρνη από τα προηγούμενα χρόνια, με στόχο να εισφέρει τα ενοίκια -κι έτσι γίνεται ακόμα και τώρα- τα οποία εισέπραττε από την ξενοδοχειακή εταιρεία που δραστηριοποιούνταν εκεί, σε ένα ίδρυμα που έχει δημιουργήσει στον τόπο του. Στη συνέχεια αγοράσαμε και την ξενοδοχειακή επιχείρηση και ουσιαστικά, την απορροφήσαμε στη Domotel. Το Άρνη είναι κτίριο του 1921, ρυθμού ροκοκό. Βρίσκεται στο κέντρο της πόλης και είναι το χαρακτηριστικότερο μνημείο, το landmark της περιοχής. Είναι 89 ετών ξενοδοχείο και έχει περάσει από διάφορα στάδια. Όταν το πήραμε εμείς, το 2005, είχε ήδη υποστεί μία ανακαίνιση. Κάναμε δεύτερη, ακόμη πιο λεπτομερή, το αναδιοργανώσαμε, εκπαιδεύσαμε το προσωπικό, εν πάση περιπτώσει το εντάξαμε μέσα στους δικούς μας τρόπους και τη φιλοσοφία, το «Domotelοποιήσαμε», όπως αρέσκομαι να λέω για κάθε καινούργιο μας ξενοδοχείο.
Και φτάνουμε πλέον, στο Xenia;
Σωστά. Xenia. Βόλος. Βγήκε το ξενοδοχείο προς δημοπράτηση και αμέσως, γνωρίζοντας την περιοχή λόγω καταγωγής του πατέρα μας, αλλά και επειδή έχουμε εκτελέσει πολλά έργα με την κατασκευαστική εταιρεία, δείξαμε ενδιαφέρον. Το ξενοδοχείο κατέληξε σε εμάς και σε λιγότερο από 10 μήνες, από τη στιγμή που υπογράψαμε, είχαμε ολοκληρώσει την ανακαίνισή του. Μία ριζική, πολύ μεγάλης κλίμακας ανακαίνιση, φανταστείτε ότι το κόστος της ήταν 10 εκατ. € για 79 δωμάτια! Το Xenia Βόλου ήταν ένα ξενοδοχείο που είχε παρατηθεί για πολλά χρόνια από τους προηγούμενους μισθωτές του και λειτουργούσε επειδή, ούτως ή άλλως, είναι στο καλύτερο σημείο του Βόλου, ούτως ή άλλως γέμιζε, ούτως ή άλλως είχε τις υψηλότερες τιμές στην περιοχή. Τι κι αν γίνονταν νέα ξενοδοχεία, μόνο και μόνο το σημείο αρκούσε και βεβαίως η αναγνωρισιμότητα του ονόματος και ότι αυτό πρεσβεύει. Εμείς όμως τολμήσαμε και κάναμε μία πάρα πολύ μεγάλη ανακαίνιση. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ σύγχρονο 5* ξενοδοχείο στην καρδιά του Βόλου, σ' ένα μοναδικό σημείο, στην παραλία της πόλης, μέσα στη θάλασσα ουσιαστικά, με πλήθος από τμήματα, εγκαταστάσεις και υπηρεσίες, τόσο για χρήση των επισκεπτών του Βόλου από τις άλλες πόλεις, όσο και για την τοπική κοινωνία.
Τέλος, υπάρχει κι ένα τέταρτο ξενοδοχείο, το Domotel Neve στον Παλιό Άγιο Αθανάσιο.
Ο τέταρτος κρίκος της Domotel είναι μία σύμβαση καθαρά management, η οποία ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 2009. Ξεκινήσαμε, δυστυχώς, τη συνεργασία με το άνοιγμα του ξενοδοχείου για τη σαιζόν. Αυτό σήμαινε ότι για την πρώτη σαιζόν στην οποία εντάχθηκε κάτω από τη δικιά μας ομπρέλα, μπορέσαμε να γυαλίσουμε λίγο την υπάρχουσα κατάσταση, η οποία όμως, ούτως ή άλλως, ήταν πολύ καλή. Ούτως ή άλλως, ήταν το μοναδικό, αυτού του είδους και μεγέθους ξενοδοχείο στον Παλαιό Άγιο Αθανάσιο. Είναι ξενοδοχείο 4* και το μοναδικό οργανωμένο στην περιοχή. Αυτό είναι το μεγάλο του πλεονέκτημα.
Και το πέμπτο ξενοδοχείο;
Το πέμπτο ξενοδοχείο θα έρθει, αυτό είναι βέβαιο. Το ποιο θα είναι και το πότε θα έρθει, δεν είναι κάτι που μπορούμε να ανακοινώσουμε τώρα. Η αλήθεια είναι ότι εξετάζονται περιπτώσεις, αλλά αυτήν την περίοδο, πράγματα τα οποία εμφανίζονται ως θησαυρός, ενδεχομένως, μπορεί να κρύβουν από πίσω άνθρακα. Είναι περίοδος που περισσότερο πρέπει κανείς να κοιτάξει το νοικοκυριό του, παρά την ανάπτυξη. Συντηρούμε τους μηχανισμούς της ανάπτυξης, δεν κλείνουμε τα μάτια μας, αλλά το σημαντικότερο είναι να είσαι ισχυρός σ' αυτό που έχεις και κάνεις σήμερα.
Ξαναγυρίζοντας στο Les Lazaristes, η θέση της γαστρονομίας σε αυτό το ξενοδοχείο υπήρξε από την αρχή σημαντική. Επενδύσατε και συνεχίζετε να επενδύετε σε chef, γαστρονομικά αφιερώματα, αλλαγές στο conceptτου εστιατορίου…Η εμπειρία σας, μετά από 6 χρόνια τι δείχνει;
Καταρχήν, δεν μπορώ να είμαι βέβαιος γιατί αυτό συνέβη. Εάν δηλαδή συνέβη λόγω προσωπικής αγάπης και βίτσιου ή επειδή, ούτως ή άλλως, θα ήταν μία συνειδητή στρατηγική επιλογή. Ενδεχομένως και τα δύο, όμως είναι τόσο έντονο το μεράκι, που σίγουρα θα συνέβαινε. Και στην όλη πορεία την οποία είχαμε μέχρι σήμερα, δεν θα άλλαζα τίποτα. Τα βήματα εκείνα και οι επιλογές οι οποίες ακουγόντουσαν τρελές, διότι δεν μπορούσαν να βγούνε οικονομικά, με chef με Michelen και τέτοια πράγματα, εγώ δεν τα μετανιώνω καθόλου. Διότι αυτό συνετέλεσε, και συνεχίζει να συντελεί, στη συνολική εμπειρία την οποία έχει κανείς στο Lazaristes. Δεν κοιτούμε λοιπόν, το εστιατόριο του ξενοδοχείου ως μία ανεξάρτητη επιχείρηση απ' την οποία περιμένουμε να βγάλουμε κέρδη. Κέρδη δεν βγάζει το εστιατόριο του ξενοδοχείου! Αυτό είναι δεδομένο. Πρέπει βεβαίως να ισορροπεί ανάμεσα σε μία γαστρονομική κουλτούρα που δίνει τροφή για σκέψη και εμπειρίες και στη βιωσιμότητα. Εμείς, επενδύοντας επιπλέον στην εμπειρία, ενισχύσαμε το κομμάτι της γαστρονομίας και με άλλα δύο εστιατόρια στη Μονή Λαζαριστών. Μία ιταλική τρατορία σε συνεργασία με τον Pasquale Lembo, που είναι ουσιαστικά το αδελφάκι του Mare e Monti του Πανοράματος, κι ένα ουζερί, το 21 Λαζαριστές, το οποίο προτείνει μία ακόμη πιο καθημερινή κουζίνα και μάλιστα, ελληνική. Έτσι πιστεύουμε ότι έχουμε ανοίξει τη βεντάλια μας με ένα γαστρονομικό εστιατόριο, το Fred & Ginger μέσα στο ξενοδοχείο, μία καθημερινή τρατορία και ένα ελληνικό ουζερί. Είναι μέρος της εμπειρίας που έχεις σε αυτόν τον προορισμό.
Πως τα βλέπετε τα πράγματα στον τουρισμό της Θεσσαλονίκης, σήμερα;
Σήμερα, φαντάζομαι οι περισσότεροι στους οποίους θα θέτατε αυτήν την ερώτηση θα σας απαντούσαν μονολεκτικά. Ζοφερά! Εγώ όμως είμαι αισιόδοξος. Είμαι αισιόδοξος, διότι γνωρίζω, ρεαλιστικά, τα πλεονεκτήματα και τις ευκαιρίες που έχει η πόλη μας. Δεν είναι αργά για να τις εκμεταλλευτούμε.
Ποια είναι η άποψή σας για την προώθηση της Θεσσαλονίκης ως προορισμός city break;
Η Θεσσαλονίκη έχει πολλά ξενοδοχεία, εξαιρετικά ξενοδοχεία, και με πάρα πολύ χαμηλές τιμές, πλέον. Άρα, αυτό είναι ένα πάρα πολύ μεγάλο πλεονέκτημα για να γίνει προορισμός city break. Δεύτερον, είναι μία πανέμορφη παραλιακή πόλη με πολλούς χώρους αναψυχής και οργανωμένη αγορά. Επίσης, έχει όλα τα μουσεία και τους κοντινούς αρχαιολογικούς χώρους, που από μόνα τους είναι ένας τόσο σημαντικός πόλος προσέλκυσης τουριστών, ώστε, ενδεχομένως, δεν θα χρειαζόταν να κάνουμε τίποτα άλλο για να δουλεύουμε όλο τον χρόνο. Να σας φέρω σαν παράδειγμα το Bilbao, μία πρώην βιομηχανική πόλη, στην οποία έγινε ένα μουσείο Guggenheim και μεταμόρφωσε όλη την πόλη. Εμείς δεν έχουμε ανάγκη από κανένα μουσείο Guggenheim, γιατί όλη η πόλη είναι κάτι σημαντικότερο.
Τότε, γιατί πιστεύετε πως δεν γίνονται συστηματικά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση;
Καταρχήν, έχουμε ένα μεγάλο πρόβλημα αυτή την περίοδο, ως χώρα. Η δυσφήμιση που υφίσταται η Ελλάδα στο εξωτερικό είναι τέτοια, που μας καθιστά ήδη αποτρεπτικό προορισμό. Οι ξένοι, οι γείτονες μας ακόμη, οι Βαλκάνιοι, οι οποίοι ήταν πολύ πίσω από εμάς, όσον αφορά στην ανάπτυξη, σήμερα νοιώθουν ανασφαλείς να έρθουν στην Ελλάδα. Στη Θεσσαλονίκη, που λέγαμε ότι θα ήταν η μητρόπολη των Βαλκανίων. Στην Ελλάδα, που λέγαμε πως θα ήταν το όχημα του δυτικού κόσμου για να μπει με ασφάλεια στα Βαλκάνια κλπ.. κλπ. Σήμερα όμως, είμαστε μία χώρα, η οποία εκπέμπει σήμα ανασφάλειας, διεθνώς. Αυτό είναι τεράστιο πλήγμα, ανεξάρτητα από το τι κάνουμε ή τι δεν κάνουμε εμείς σαν πόλη. Δεύτερον, όταν λέμε προορισμός city breakπρέπει να καταλαβαίνουμε για ποιο πράγμα μιλάμε. Τι σημαίνει city break; Μιλάμε για κάποιους ανθρώπους συγκεκριμένων χαρακτηριστικών, οι οποίοι θα επισκεφτούνε συγκεκριμένο προορισμό με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, όπου θα κάνουν συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένο χρόνο. Ο χρόνος, είναι δεδομένο ότι για το city break, είναι το Σαββατοκύριακο. Λοιπόν, όταν το Σαββατοκύριακο τα μισά από αυτά τα οποία αναφέραμε παραπάνω δεν λειτουργούν, πως θα γίνουμε προορισμός city break; Επειδή θα δαπανήσουμε κάποια χρήματα για να διαφημίσουμε την πόλη ως προορισμό city break; Δηλαδή, ενώ έχουμε τα πλεονεκτήματα και δεν χρειάζονται επενδύσεις, δεν έχει διαμορφωθεί το τουριστικό προϊόν που λέγεται city break στη Θεσσαλονίκη. Απαιτείται ένας συντονισμός. Κι αυτό θέλει καταρχήν, μία κοινή συνείδηση για το τι θα σημαίνει για την ανάπτυξη της πόλης και των πολιτών της, το να αναπτυχθεί η Θεσσαλονίκη τουριστικά. Δεν θέλει επενδύσεις, επιμένω. Το έχουμε έτοιμο το προϊόν. Το έχουμε έτοιμο. Διαμόρφωση θέλει. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να υπάρξει μία κεντρική διαχείριση, αλλά πρέπει να υπάρξει και μία συνολική και ευρύτερη συναίνεση προς αυτή την κατεύθυνση. Και αυτό το πράγμα ξεκινάει από τη συνείδηση των πολιτών, οι οποίοι θα συγκλίνουνε, είτε με τις απόψεις, είτε με τις πιέσεις τους προς αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό, βεβαίως, έχει αρχίσει να συμβαίνει. Υπάρχουν πολλές κινήσεις πολιτών που λένε, πως κάτι πρέπει να αλλάξει επιτέλους στην πόλη.
Έχουμε και φωνές και ψιθύρους. Πολύς κόσμος και από τους απλούς πολίτες και από οργανώσεις, οι οποίες έχουν συσταθεί, αλλά και μεγάλη μερίδα των πολιτικών, οι οποίοι μας εκπροσωπούν, αυτό το όραμα το έχουν, το έχουν αντιληφθεί και προσπαθούν προς αυτό. Υπάρχουν οι δυσκαμψίες όμως, οι οποίες λειτουργούν, ακόμη, ανασταλτικά στο να εξελιχτεί η πόλη σ' αυτό το οποίο θα γίνει, ούτως ή άλλως.
Κύριε Αλεξόπουλε, και μια τελευταία ερώτηση για το κλείσιμο. Ποια είναι η αγαπημένη σας πόλη;
Η Θεσσαλονίκη! Γι' αυτό και ζω στη Θεσσαλονίκη. Εάν όμως πρέπει να βρω μία άλλη αγαπημένη πόλη… Έχω αγαπήσει πολλές πόλεις, έχω εκτιμήσει πολλές πόλεις, έχω ερωτευτεί πολλές πόλεις, έχω ζήσει όμως στο Λονδίνο και έχω ζήσει πολύ όμορφα. Κι από εκεί έχω φέρει και πράγματα μαζί μου, τα κουβαλάω ακόμα. Άλλα μπορώ να τα κάνω πράξη, άλλα δεν με βοηθάει το περιβάλλον. Ένα πράγμα το οποίο μου λείπει από εκεί, είναι η τάξη και η οργάνωση. Είναι το αίσθημα δικαίου, το να μην χρειάζεται να προσπαθήσεις τόσο πολύ, με αμφίβολο αποτέλεσμα, γι αυτό το οποίο θα έπρεπε αυτονόητα να συμβεί. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον για όλους μας, που θα είναι ένας καλοφτιαγμένος στίβος, ένα tartan που θα έχει και την ελαστικότητα που απαιτείται για να μην φθείρονται οι κλειδώσεις και το σώμα μας και να μας δώσει τη δυνατότητα να έχουμε τις επιδόσεις τις οποίες μπορούμε. Αντ' αυτού, δυστυχώς, σε μία αρένα λάσπης, όλοι μας προσπαθούμε να κάνουμε το καλύτερο. Με πολύ επιτόπιο jogging.
Ωστόσο, συνεχίζουμε να ελπίζουμε;
Σαφώς. ■
Δημοσιεύτηκε στο τεύχος Νο 35 – Μάιος 2010 του Wine Plus magazine
