της Εύης Καρκίτη
Δημοσιεύτηκε στο Wine Plus magazineΗ Θεσσαλονίκη προσπάθησε αλλά δεν τα κατάφερε να στεφθεί πρωτεύουσα της αποκριάτικης ευτυχίας, αν και κάποια χρόνια προσπάθησε γι'αυτό. Ξεκίνησε στραβά με κάποιους ασπρόμαυρους, ψόφιους χορούς, με κολομπίνες και πιερότους που ερωτοτροπούσαν τρακαρισμένοι στο ημίφως των nightclub της εποχής. Ωστόσο, την ίδια ώρα, λιγότερο καλοντυμένα καρναβάλια, του έδιναν και καταλάβαινε στις γειτονιές.
Στη συνέχεια, η πόλη ανακάλυψε τον παράδεισο των bal d' enfant με τις bébé βασίλισσες της νύχτας, τους καουμπόηδες, τους ιππότες και τις πριγκίπισσες, τους τόνους των κομφετί που αρρώσταιναν τις μαμάδες στα πάρτι.
Αρχές της δεκαετίας του '80, ήρθε η στιγμή να αφεθεί στο άγριο ένστικτό της. Κόσμος συνέρεε έξω από την «Ωραία», εξοπλισμένος με ολόπαχα γιαούρτια καταδικασμένα να εκτοξευτούν προς τον συνάνθρωπο καρνάβαλο, που είχε κι αυτός με τη σειρά του κρύψει στις τσέπες του τη δική του αποκριάτικη πολεμομηχανή. Την ίδια ώρα που στους δρόμους μαινόταν ο γιαουρτοπόλεμος, στα σπίτια δίνονταν κολασμένοι χοροί αφιερωμένοι στη αμφισημία της παρενδυσίας. Κοτζάμ μαντράχαλοι ισορροπούσαν πάνω σε γόβες δωδεκάποντες που τους χτυπούσαν και έσφιγγαν τις τριχωτές γάμπες τους σε νάιλον καλσόν.
Όταν η έννοια του πάρτι ξέπεσε γενικώς, η Θεσσαλονίκη πέρασε στη χειρότερη φάση της καρναβαλίστικης διασκέδασης. Ανακαλύπτοντας ένα υβριδικό μοντέλο με ολίγη Πάτρα και κάμποσο Ρίο Ντι Τζανέιρο, δήμοι και κοινότητες με πρωτοφανή ζήλο μετέτρεπαν κεντρικούς δρόμους σε σαμποδρόμια απ' όπου περνούσαν οι ιμιτασιόν βραζιλιάνες με τα string. Ευτυχώς που το Ρίο στη Θεσσαλονίκη αποδείχτηκε δαπανηρή μετάλλαξη με αποτέλεσμα, σύντομα, τα φώτα της γιορτής να σβήσουν. Για λίγα χρόνια η αποκριά μας άφησε στην ησυχία μας, ενώ η μόδα άρχισε να έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με τα αποκριάτικα κοστούμια. Που να ξέρες πως όταν πέταγες τη στολή του soul man, λίγο αργότερα θα την αγόραζες ξανά και μάλιστα για να τη βάλεις στο γραφείο!
Μετά από τόσες περιπέτειες, ίσως και να 'ρθε η στιγμή να αφεθούμε στην πραγματική χαρά ενός αυθεντικού γλεντιού που θα ξεκινάει από μέσα μας. Κρασί, γεύσεις, άνθρωποι, ταξίδια, η αποκριάτικη φαντασίωση που βιώνεται με τόσο διαφορετικό τρόπο σ' ολόκληρο σχεδόν τον πλανήτη δείχνουν τον δρόμο για ένα κέφι ατόφιο, ξένο από τις στημένες γιορτές. Στην Πάτρα, τον απόλυτο αποκριάτικο προορισμό εν Ελλάδι, είναι πραγματική παράδοση γι' αυτό και ο κόσμος το αγαπάει. Στη Βραζιλία παραμένει η λύτρωση τους, στη Βενετία μια μεσαιωνική φαντασίωση. Γι' αυτό είτε κρυφτούμε πίσω από μουτσούνες ή ακόμη καλύτερα χωρίς αυτές, το καρναβάλι δίνει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για απόδραση από μια καθημερινότητα που μάθαμε να αντιμετωπίζουμε φορώντας μάσκες.
