Φέτος η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τα 100 χρόνια απελευθέρωσής της. Μαζί της γιορτάζουμε κι όλοι εμείς που την αγαπάμε κι ενδιαφερόμαστε για την πορεία της. Όλοι εμείς που ξέρουμε ότι η πόλη μας, σε πολλούς τομείς, μπορεί να ατενίσει ανοιχτόμυαλα το μέλλον. Η γαστρονομία μπορεί να αναφερθεί ως παράδειγμα. 

Βεβαίως, αν ανατρέξουμε στο γευστικό τοπίο της Θεσσαλονίκης τα τελευταία 20-25 χρόνια, θα συναντήσουμε αρκετές πίκρες, όπως το άδοξο τέλος εστιατορίων που σημάδεψαν τα γαστρονομικά πιστεύω των μεταπολεμικών γενεών της πόλης. Άνοιξαν, σαφώς, πολλά άλλα. Ορισμένα, στο όνομα της trendy εστίασης, δυσκολεύτηκαν να εξειδικεύσουν τις γεύσεις τους. Δίπλα τους, τα στέκια με ουζομεζέδες πολλαπλασιάστηκαν με απίστευτο ρυθμό, μαζικοποιώντας τις εκτελέσεις ονομαστών πιάτων που στο παρελθόν κατέκτησαν το πανελλήνιο.

Ωστόσο, είναι εξίσου βέβαιο πως ο γαστρονομικός ρους της πόλης είναι ριζωμένος σε στεγανή βάση. Έτσι, φτάνοντας στο σήμερα, αναγνωρίζουμε τη ζωντανή έκφραση της γαστρονομικής ζωής της, μέσα από ανθρώπους που αγαπούν, σέβονται και πρεσβεύουν το «καλό φαγητό», ανεξάρτητα με το αν αυτό είναι ελληνοπρεπές ή επενδύει στις ξένες γεύσεις. Παραδέχομαι πως η πολυπόθητη υψηλή γαστρονομία δυσκολεύεται να σταδιοδρομήσει στην πόλη μας. Μερικές φορές όμως σκέφτομαι, πως ο λόγος για τον οποίο οι Θεσσαλονικείς είναι επιφυλακτικοί απέναντι στις νέες γεύσεις, τις εξωτικές κουζίνες, στους νεωτερισμούς με δυο λόγια στο πιάτο τους, είναι και το ότι έχουν μεγαλώσει τρώγοντας αχνιστά μύδια, ζουμερά σουτζουκάκια… τους φοβερούς μεζέδες που συνεχίζουν να σερβίρουν οι ψαροταβέρνες, τα ουζερί, τα μεζεδοπωλεία.