Ως πρώτο γαστρονομικό έργο, εμείς οι δυτικοί θεωρούμε, το κωμικό, διδακτικό έπος «Ηδυπάθεια» που εξέδωσε το 330 π.Χ ο Αρχέστρατος από τις Συρακούσες. Οι 300 στίχοι του διασώθηκαν στους «Δειπνοσοφιστές» του Αθηναίου.
Το 1654 είδε το φως της γαλλικής κουζίνας η σος μπεσαμέλ. Την εμπνεύστηκε ο γάλλος δημοσιονόμος Louis de Béchamel που υπηρετούσε τον Λουδοβίκο τον 14ο ως Μέγας Αυλάρχης του παλατιού. Ο ντε Μπεσαμέλ είχε επενδύσει πολλά χρήματα στις αλιευτικές επιχειρήσεις του Νέου Κόσμου, οι συμπατριώτες του όμως τον απογοήτευσαν. Δεν μπορούσαν να υποφέρουν τη μυρωδιά και τη γεύση του παστού μπακαλιάρου που αυτός έφερνε από την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Για να κάνει λοιπόν τον μπακαλιάρο πιο εύγευστο, δημιούργησε την περίφημη λευκή σάλτσα.
Το 1698 ο Βενεδικτίνος μοναχός Dom Pierre Perignon, αρχικελάρης στο αβαείο του Hautevilliers στην Καμπανία, λύνει το μεγάλο πρόβλημα της εμφιάλωσης της σαμπάνιας. Μετά από πολλά πειράματα που αποσκοπούσαν στη διατήρηση του αερίου μέσα στη φιάλη, αποφάσισε να δοκιμάσει μια δεύτερη ζύμωση μέσα σε ερμητικά κλεισμένες φιάλες. Ο φελλός που εκτινάχτηκε όταν δοκίμασε ν’ ανοίξει την πρώτη, τον αποζημίωσε και τον έχρησε πατέρα της πολύπλοκης και χρονοβόρου μεθόδου οινοποίησης που ονομάζουμε méthode champenoise (μέθοδος Καμπανίας).
Το 1702 ο Σάσα Κενουκισούσι από το Έντο της Ιαπωνίας είχε τη φαεινή ιδέα να χρησιμοποιήσει τσιμπιδάκι για να αφαιρέσει τα κόκαλα των ψαριών και μετά να σερβίρει τα φιλέτα τυλιγμένα σε φύλλα μπαμπού. Αυτό ήταν, το sushi γεννήθηκε. Το μαγαζί του έγινε, και παραμένει δημοφιλές.
Το 1757 ο καλοζωιστής και εκκεντρικός δούκας του Richelieu ανακάλυψε τη μαγιονέζα αναμειγνύοντας και κτυπώντας δύο κρόκους αυγών, 200 γρ. ελαιόλαδο, μισό λεμόνι και λίγο αλατοπίπερο. Το όνομά της η σάλτσα το έλαβε από το οχυρό που είχαν καταλάβει τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου οι Γάλλοι. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ισχυρίζονται ότι η μαγιονέζα εμφανίστηκε τον 19ο μόλις αιώνα και πήρε τ’ όνομά της από τη λέξη moyeu που σημαίνει κρόκος αυγού.
Ένα βράδυ του 1762 ο John Montagu, τέταρτος κόμης του Sandwich, έχοντας περάσει 24 ώρες στο τραπέζι της χαρτοπαιξίας χωρίς καν να σταματήσει για φαγητό, αισθάνθηκε πλέον αβάσταχτο το κενό στο στομάχι του. Παρήγγειλε λοιπόν λίγο μοσχάρι και φέτες ψωμιού. Έβαλε το κρέας ανάμεσα στις φέτες και έφαγε το πρώτο σάντουιτς στην ιστορία της γαστρονομίας.
