Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι και τη λαϊκή αγορά της Καλαμαριάς. Ήταν ένα γεγονός εμπορικό και κοινωνικό με περιορισμένη διάρκεια ζωής. Οι πάγκοι στηνόταν με φούρια νωρίς το πρωί και μέχρι το μεσημέρι η φιέστα είχε τελειώσει, αφήνοντας στον δρόμο που τη φιλοξενούσε τα ίχνη της. Τότε, ίσως να ήταν και η μοναδική της συνοικίας.

Οι καταναλωτές, και κυρίως οι καταναλώτριες, ξεκινούσαν νωρίς από την άλλη άκρη του δήμου, σέρνοντας μαζί τους τα σιδερένια καρότσια τους που έκαναν φρικτό θόρυβο στα πλακόστρωτα. Είχαν χρόνο, όρεξη για κουβέντα, διάθεση για ψάξιμο. Ήταν ζήτημα τιμής να εντοπιστεί στους πάγκους το σωστό το ζαρζαβατικό, τα φρούτα που δεν ήταν χτυπημένα, τα ψάρια που μύριζαν θάλασσα. Οι παραγωγοί είχαν όρεξη για ψηστήρι, για καυγά και για ποιητικούς αυτοσχεδιασμούς προκειμένου να σπρώξουν την πραμάτεια. Οι σχέσεις ήταν ως έναν βαθμό προσωπικές. Ο μανάβης γνώριζε από τι είχε ανάγκη το καλάθι της νοικοκυράς και κυρίως είχε άποψη για το τι πρέπει να μπει στην κατσαρόλα της. Μερικές φορές και για το πως πρέπει να μαγειρευτεί. Στις δέκα το πρωί η λαϊκή ήταν στο φόρτε της. Στις δώδεκα, στους πάγκους είχαν απομείνει μονάχα τα ζουλιγμένα και τα «δεύτερα». Και κανείς δεν νοιάζονταν για το πώς θα εμφανιζόταν. Πολλές από τις κυρίες κατέβαιναν να ψωνίσουν με ρόμπα, παντόφλες και το μαλλί ξεχτένιστο. Η λαϊκή δεν ήταν πασαρέλα.

Ούτε και σήμερα είναι. Ωστόσο κάποια πράγματα έχουν αλλάξει στην ατμόσφαιρά της.
Εξακολουθούν όλα να ξεκινούν νωρίς το πρωί και μέχρι το μεσημέρι να είναι τελειωμένα. Εξακολουθούν οι λαϊκές αγορές να αποτελούν εμπορικά και κοινωνικά γεγονότα. Οι σχέσεις εξακολουθούν να είναι ως ένα βαθμό προσωπικές. Ο παραγωγός εξακολουθεί να έχει άποψη για το τι χρειάζεται το καλάθι της νοικοκυράς και να κρατάει για τους καλούς του πελάτες το εκλεκτό εμπόρευμα.

Δύσκολα όμως σήμερα θα δει κανείς τις κυρίες με τις ρόμπες και τα πασουμάκια. Τα καρότσια τους είναι κομψά και δεν κάνουν θόρυβο καθώς σέρνονται στην άσφαλτο. Οι πωλητές σταμάτησαν να είναι ποιητές και δεν έχουν πολύ όρεξη για καυγά και για ψηστήρι. Έχουν αλλάξει και οι καταναλωτές. Ψωνίζουν βιαστικά, πολύ περισσότερα πράγματα. Φτάνουν στη λαϊκή με τ' αυτοκίνητά τους και αποχωρούν με φουλαρισμένα πορτ-μπαγκάζ. Αυτή η ατμόσφαιρα του πάρε-δώσε, άλλους τους έλκει και άλλους τους εκνευρίζει. Σε κάθε περίπτωση όμως, η λαϊκή είναι μια ζωντανή εικόνα ατόφιας, πραγματικής ζωής.

Δημοσιεύτηκε στο Wine Plus magazine