της Εύης Καρκίτη

Για τις μαγείρισσες της παλιάς φρουράς τα ζυμαρικά ήταν πάντα το «κακό» τους φαγητό. Το έβγαζαν στο τραπέζι κάθε φορά που τσακώνονταν με τον σύζυγο, όταν βαριόνταν να ζυμώσουν τον κεφτέ, όταν πλησίαζε η ώρα επιστροφής των παιδιών και  τα κατσαρολικά εξακολουθούσαν να είναι άδεια. Υποτιμούσαν βαθιά τα μακαρόνια διαπράττοντας σωρεία εγκλημάτων. Τα παράβραζαν, τα περιέχυναν με κρύα νερά, τα έκαιγαν με φυτίνες, τα έλουζαν με τσιγαρισμένους κιμάδες, αδιαφορούσαν για τα σχέδια, τα νούμερα των σπαγγέτι και τις δυνατότητες τους. Οι γυναίκες αυτές ευθύνονταν για την κακή τους φήμη. Επί σειρά ετών θεωρούνταν βαριά, ανθυγιεινά, παχυντικά.

Όμως όχι πια. Οι τεμπέλες και οι τεμπέληδες της νέας γενιάς, που δεν νοιώθουν να τηγανίσουν μελιτζάνες για τον μουσακά τους, έχουν πια αναδείξει την ανυπέρβλητη γοητεία τους.

Προσωπικά τα ανακάλυψα όταν εγκατέλειψα την πατρική στέγη και άρχισα να αναζητώ απαντήσεις σε αμλετικά ερωτήματα όπως «τι τρώμε σήμερα εκτός από σουβλάκια;» . Τα μακαρόνια ήταν η πρώτη, μια σχεδόν αυθόρμητη επιλογή. Σύντομα ανακάλυψα έναν ολόκληρο κόσμο που μου στέρησε η μαμά μου η οποία, αν και φημισμένη μαγείρισσα, δεν ήταν άξια να βράσει ένα σωστό σπαγγέτι.

Στο μεταξύ είχαν προχωρήσει και οι εποχές, είχαν εκσυγχρονιστεί και οι βιομηχανίες των ζυμαρικών. Επιτέλους μπορούσα στα σούπερ μάρκετ να βρω κάτι πιο προχωρημένο από κριθαράκι και μακαρόνια Νο 3 με τις τρύπες για το παστίτσιο. Τα ράφια γέμισαν με φαρφάλες, λαζάνια, λιγκουίνι, ταλιατέλες, με σχέδια αλλά και χρώματα που με καλούσαν να πειραματιστώ με κάθε συνταγή.

Σύντομα κατάλαβα πως είναι το φαγητό της νέας εποχής. Κοστίζουν τόσο λίγο και ξέρουν να μεταμορφώνονται τόσο πολύ. Μαγειρεύονται τόσο εύκολα. Ακόμη και με την πιο απαιτητική μαρινάρα ξεμπερδεύω στα γρήγορα παριστάνοντας τη Χαραμή στις παρέες. Στα αλήθεια, ελάχιστα πράγματα μου παίρνουν τόσο λίγα και μου δίνουν τόσα πολλά. Τα συνδυάζω με λαχανικά, θαλασσινά, κρεατικά, με όλες τις σαλάτες, είναι τόσο ταιριαστά με τα κρασιά. Και βέβαια ξέρω πως αρέσουν σε όλους. Δεν είναι τυχαίο που γέμισε ο τόπος τρατορίες και μυρωδάτες Ναπολιτέν σερβίρονται από την Γουατεμάλα ως το Βλαδιβοστόκ δίνοντας πάντα την απόλυτη λύση στα γεύματα του ταλαιπωρημένου ταξιδιώτη.

Πίσω από τα ζυμαρικά κρύβεται ένα ολόκληρο σύμπαν που με προτρέπει να εξαντλήσω την γαστρονομική αντοχή κι φαντασία μου, να φτάσω στα όρια μου και να τα ξεπεράσω. Μαζί τους νοιώθω ασφαλής. Η βάση μου είναι πάντα εκεί, πρόθυμη για κάθε περιπέτεια και πειραματισμό. Όχι πώς δεν υπάρχουν και οι αδυναμίες. Α, ναι ποτέ δεν θα αλλάξω το σπαγγέτι με τη σάλτσα της ντομάτας και την υποψία του βασιλικού. Είναι και θα είναι πάντα το αγαπημένο μου πιάτο, το κρυφό δωράκι προς τον εαυτό μου σε κάθε δύσκολη ή εύκολη στιγμή.

Δημοσιεύτηκε στο Wine Plus magazine