Τέλη Ιουλίου και απόβραδο, τα κότερα συνωστίζονται στο λιμάνι του Φισκάρδου. Απολαμβάνουμε μια τέλεια σπαγγετάδα με θαλασσινά στην πιο διάσημη Βάσω του Ιονίου (σαφώς ανώτερη από την πασίγνωστη Τασία). Την ευτυχία του καλοκαιριού στη Μεσόγειο συμπληρώνει η δροσερή Ρομπόλα που σερβίρεται στα ποτήρια μας.

Η ετικέτα γράφει: Ρομπόλα Gentilini Cellar Selection 2010.

Που σημαίνει Ρομπόλα από παλαιά κλήματα, που καλλιεργούνται στις νότιες πλαγιές του όρους Αίνου, σε υψόμετρο 850 μέτρων. Ο αμπελώνας, έκτασης 11 στρεμμάτων, φυτεύτηκε το 1956 από τον μπάρμπα Θανάση Τσάση στη θέση «'Πισκόπου» στον Φαγιά Επανοχωρίου. Είναι από τους αυτόριζους αμπελώνες της ζώνης ΠΟΠ Ρομπόλας Κεφαλληνίας και δεν έχει προσβληθεί από φυλλοξήρα. Και καθώς είναι διαμορφωμένος με τον παλιό παραδοσιακό τρόπο, σε κύπελλο πάνω σε πέτρινες πεζούλες, αναγκαστικά δουλεύεται «με το χέρι». Σαφώς οι μεγάλες κλίσεις και το χαλικώδες ασβεστολιθικό έδαφος καταλήγουν σε εξαιρετικά χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις, το σταφύλι όμως είναι εξαιρετικό, με φινέτσα και συμπύκνωση αρωμάτων.

Η οινοποίηση είναι η κλασική λευκή, όμως μια μικρή ποσότητα του ζυμωμένου μούστου αποζυμώνει σε γαλλικά δρύινα βαρέλια Ermitage, όπου και παραμένει με τις λάσπες του για ακόμη 3 εβδομάδες. Εξ ου και οι σεμνές χρυσαφιές ανταύγειες που στεφανώνουν το λευκοκίτρινο χρώμα στο ποτήρι μου.

Πλησιάζω τη μύτη. Η επίθεση του αρώματος φρεσκοκομμένων εσπεριδοειδών είναι εντυπωσιακή. Με την ανάδευση εμφανίζεται και η μελένια νότα. Όσο για το στόμα; Ωραιότατη πλούσια δομή, έτερο δώρο του βαρελιού. Ζεστασιά από την αλκοόλη και φρεσκάδα από την οξύτητα, για να κρατιούνται οι ισορροπίες. Μακρύ τελείωμα σε αρωματικό υπόβαθρο φρούτων.

Ένα κρασί με έντονη προσωπικότητα που ταιριάζει απόλυτα με τις ελιές, τα κυπαρίσσια, τα αμπέλια... με τη δροσερή ανάσα του ελληνικού καλοκαιριού. Μ.Ν.