Καλοκαιρινό μεσημέρι και απολαμβάνετε τις γαλανές θάλασσες του Αιγαίου. Βουτιές, χαλάρωμα στην παραλία, διάβασμα στη σκιά και πάλι βουτιές. Και όταν ανοίξει η όρεξη πέντε-έξι βήματα μέχρι τη ταβέρνα και καταφτάνουν τα λαχταριστά ολόφρεσκα ψάρια μαζί με το τζατζίκι, τη χτυπητή, τη χωριάτικη, τα τηγανητά κολοκυθάκια και τις πιπεριές... Είναι όλα μαζί στο τραπέζι και αναμένουν το κρασί που θα τα συνοδέψει; Τότε είναι που η ρετσίνα από το διπλανό τραπέζι σας κλείνει το μάτι. Θα ενδώσετε στην ελληνικότατη γεύση του ρετσινιού;

Η αλήθεια είναι πως οι οινολόγοι, οι οινοπαραγωγοί ακόμη και οι οινόφιλοι καταναλωτές έχουν βάλει για δεκαετίες τώρα τη ρετσίνα στο στόχαστρό τους. Έχει θεωρηθεί ευρέως η αιτία του κακού, της κακοδαιμονίας στα ελληνικά οινικά πράγματα που εμπόδισε την εξέλιξη των ελληνικών κρασιών στον υπόλοιπο κόσμο. Δικαίως βέβαια, από τη στιγμή που στο μυαλό πολλών ανθρώπων, κυρίως στο εξωτερικό, το ελληνικό κρασί ταυτιζόταν με ένα προϊόν που ως μόνο προσόν έφερε την έντονη, ισοπεδωτική γεύση του ρετσινιού του πεύκου. Ούτε κουβέντα για τα υπόλοιπα, προσεχτικά οινοποιημένα, υψηλής ποιότητας λευκά και ερυθρά κρασιά μας. Η δυσκολία τους να προσεγγίσουν τις απαιτητικές ξένες αγορές, ακόμη και για μια απλή... γνωριμία, υπήρξε μεγάλη. Η διαδικασία της αποδοχής ιδιαίτερα αργή, επίπονη και κοστοβόρα. Πως λοιπόν να δοθεί η άφεση αμαρτιών που ζητούν οι φίλοι της ρετσίνας;

Εθνικό Καμάρι. Εσείς τι νομίζετε;
Από αυτούς τους λάτρεις ή έστω και τους απλούς φίλους καταναλωτές έρχεται ο αντίλογος! Αντιτάσσουν πρώτα απ' όλα την ελληνικότητα της ρετσίνας. Θυμίζουν την προέλευσή της που φτάνει στην αρχαιότητα, τότε που οι πρόγονοί μας μετέφεραν και εμπορευόταν τα ονομαστά τους κρασιά μέσα σε σφραγισμένους αμφορείς. Ανάμεσα στα υλικά που χρησιμοποιούσαν για το σφράγισμα ήταν και το ρετσίνι από τα πεύκα. Φαίνεται πως το ρετσίνι δίνοντας άρωμα στο περιεχόμενο κρασί, ερέθισε τη φαντασία και... τη γεύση των τότε οινοπαραγωγών και έτσι άρχισε η ιστορία του ρητινίτη οίνου.

Συνεχίζοντας, αναφέρουν την εθνική περηφάνια από την επιτυχία της ελληνικής αντιπροσωπείας στην Ε.Ο.Κ. να κατατάξει αυτό το κρασί στην κατηγορία των οίνων με Ονομασία Κατά Παράδοση. Ανάμεσα δηλαδή στα κρασιά που παράγονται σύμφωνα με παραδοσιακές μεθόδους μιας συγκεκριμένης περιοχής ή χώρας. Γι' αυτό και φέρουν κατ' αποκλειστικότητα αυτή την Ονομασία. Αυτό σημαίνει πως μόνο στη χώρα μας μπορεί να παραχθεί ρετσινωμένο κρασί που να ονομάζεται ρετσίνα.

Τέλος μας στρώνουν το είδος του ελληνικού τραπεζιού όπου έχουμε όλα τα φαγητά μαζί στο τραπέζι. Αλμυροί ψαρομεζέδες συναντιούνται με λαδερά της κατσαρόλας, το πιρούνι φτυαρίζει διαδοχικά καπνιστές, σκορδάτες και ξιδάτες σαλάτες, καρφώνει τηγανητά και σαλτσάτα σουτζουκάκια, κρέατα και μετά... ψάρια! Σε αυτά τα άναρχα και άνευ πρωτοκόλλου γεύματα η ρετσίνα δίνει τη λύση του ενός και μόνου «εν... πιθανή αρμονία» συνοδού.

Μοντέρνες τάσεις
Όντως, τα παραπάνω λεχθέντα δεν μπορεί ουδείς να τα αμφισβητήσει. Επιπλέον, αρκετοί, εκσυγχρονιστές οινοπαραγωγοί, προτιμώντας την περηφάνια από την εθνική... ντροπή, αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν την ποιοτική και γευστική θέση της ρετσίνας. Έδωσαν την πρέπουσα προσοχή στην παραγωγή της. Αφιέρωσαν χρόνο στην επιλογή των σταφυλιών αλλά και του ρετσινιού που το προσθέτουν σε ελεγχόμενη, μικρή ποσότητα. Αποτέλεσμα; Μια σειρά λευκών καλο-οινοποιημένων ρεστινών με αρώματα και γεύσεις που ισορροπούν ανάμεσα στο σταφύλι και στο πεύκο.
Όσοι δηλώνετε φανατικοί πιστοί αλλά και εσείς οι περιστασιακοί περίεργοι δεν έχετε παρά να τις δοκιμάσετε!