της Μαρίας Νέτσικα
Ένας παγωμένος Γενάρης, πριν από μερικά χρόνια στο Παρίσι. Δευτέρα πρωί με έναν λαμπρό ήλιο να μας καλωσορίζει στον λόφο της Μονμάρτης. Πίσω από τη Sacre Coeur στρίβουμε δεξιά, συνεχίζουμε στα στενά και λίγο πιο κάτω, απέναντι από το πάλαι ποτέ φημισμένο καμπαρέ Lapin Agile, φτάνουμε στον αμπελώνα του Παρισιού.
Ναι, αλήθεια! Υπάρχει. Ακούστε και την ιστορία.
Απ' ότι φαίνεται, αμπέλια καλλιεργούσαν στον λόφο από τη γαλλο-ρωμαϊκή ακόμη εποχή και παρήγαγαν το κρασί της Μονμάρτης. Ο αμπελώνας διατηρήθηκε διαμέσου των αιώνων. Η παρακμή του όμως, αναπόφευκτα, ήρθε μαζί με την τεράστια επέκταση της πόλης και τη συνεχή ανάπτυξη των γειτονικών αμπελώνων της Καμπανίας, της Βουργουνδίας και του Anjou. Οι κάτοικοι της περιοχής, ανάμεσά τους και πολλοί καλλιτέχνες, γνωστοί οινόφιλοι, προσπάθησαν να μη σβήσει τόσο άδοξα ο αμπελώνας τους. Έτσι. το 1929 ο ζωγράφος Poulbot και κάποιοι φίλοι του φύτεψαν σ' ένα χωράφι, συμβολικά, μερικά φυτά αμπέλου. Ενθαρρυμένος απ' αυτό το παράδειγμα, ο Δήμος του Παρισιού πραγματοποίησε το 1933 τη φύτευση του αμπελώνα της Μονμάρτης και από το 1935, κάθε χρόνο, την πρώτη εβδομάδα του Οκτώβρη, διοργανώνει τη Γιορτή του τρύγου.
Κάπως έτσι, λοιπόν, προέκυψε αυτό το μικρό αμπέλι, 1556 τετραγωνικά μέτρα όλα κι όλα, σε πεζούλες. Gamay, Pinot Noir και διάφορα υβρίδια είναι τα σταφύλια που καλλιεργούνται. Και δίπλα τους δένδρα, λουλούδια κι ένα μικρό ξύλινο patio. Ο αμπελώνας ανήκει διοικητικά στον Δήμο του Παρισιού, όμως η οινοποίηση και η παλαίωση του κρασιού γίνονται στο υπόγειο του δημαρχείου του 18ου διαμερίσματος. Ο οινολόγος Francis Gourdin είναι υπεύθυνος για την παραγωγή των 1.700 περίπου φιαλών 500 ml.
Δυστυχώς ο αμπελώνας δεν δέχεται επισκέπτες, παρά μόνο κατά την περίοδο της Γιορτής του τρύγου. Τότε διατίθενται προς πώληση κι αυτές οι εξαιρετικά σπάνιες φιάλες.
Clos Montmartre, rue Saint Vincent & rue des Saules
