GR | EN
WINEPLUS ON
ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ
NEWSLETTER
LINKS
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ
HOME WINE PLUS MAGAZINE ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΤΩΝ ΓΕΥΣΕΩΝ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΙΠΝΑ ΟΙΝΟΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ
WINE PLUS ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΓΕΥΣΕΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ WINE CLUB ΑΛΛΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ
ΚΡΑΣΙ ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ ΑΡΜΟΝΙΕΣ ΤΑΞΙΔΙ SPIRITS
Οι άνθρωποι του κρασιού | Αμπελο-οινικές περιοχές | Ποικιλίες σταφυλιών | Μαθαίνω το κρασί - Wine school | Το κρασί και εμείς | Δοκιμάσαμε...
Γιάννης Τσέλεπος
Ένας ανήσυχος οινοποιός
της Μαρίας Νέτσικα
φωτογραφίες: Κώστας Αμοιρίδης

Δημοσιεύτηκε στο Wine Plus magazine

 
Το 2014, το Κτήμα Τσέλεπου συμπληρώνει 28 χρόνια λειτουργίας. Τσουγκρίζοντας τα ποτήρια στην υγειά του, βρήκα την ευκαιρία να συζητήσω με τον γνωστό κύπριο οινοποιό, παρακολουθώντας την πορεία του στον ελληνικό και τον διεθνή οινικό στίβο.

 
Γιάννη, πότε έφυγες από την Κύπρο για τη Γαλλία;
Το 1975, μετά τον πόλεμο, οι καταστάσεις στην Κύπρο ήταν δύσκολες. Ήταν η εποχή που ψαχνόμασταν κι αυτό που θέλαμε ήταν να φύγουμε. Έτσι ξεκίνησα μια περιπλάνηση στη Γαλλία. Ταξίδευα χωρίς κι εγώ να ξέρω τι ήθελα. Πήγα στη Γαλλία από αντίδραση για τους Άγγλους, για την περιπέτεια όλου του κακού της Κύπρου. Παρόλο που τέλειωσα αγγλικό σχολείο και είχα περάσει και σε αγγλικό πανεπιστήμιο, δεν πήγα. Δεν ήθελα να έχω καμία σχέση με την Αγγλία.
 
Είχες ήδη αποφασίσει ότι θα ασχοληθείς με την οινολογία;
Όχι. Ήθελα να κάνω χημεία και στην αρχή γράφτηκα στο πανεπιστήμιο της Λυών. Εκείνη όμως την εποχή, μετά την μεταπολίτευση, είχαν αρχίσει να αναπτύσσονται και να μας επηρεάζουν τα οικολογικά κινήματα. Εγώ γενικά ψαχνόμουν, έψαχνα μια φυγή. Και ήρθε η οινολογία, σαν φυγή προς τη φύση. Μπόρεσα και πήρα μεταγραφή στη Βουργουνδία και έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια του κρασιού.
 
Γιατί επέλεξες τη Βουργουνδία και όχι το Bordeaux;
Γιατί η Βουργουνδία είναι η άλλη σωστή άποψη του κρασιού και πιο κοντά στη φιλοσοφία μου ήταν το Βουργουνδέζικο στυλ. Τότε, πριν δεχτεί την επιρροή της Αμερικής, όταν υπήρχε ακόμη στη Βουργουνδία ο μικρός παραγωγός που έκανε παραδοσιακό κρασί. Πήρα πτυχίο το 1979, έκανα την πρακτική μου και δούλεψα εκεί. Με κάποιους άλλους οινολόγους κάναμε ένα οινολογικό εργαστήριο. Έμεινα ενάμιση χρόνο και μετά αποφάσισα να φύγω. Πήγα στον νότο, στην Ισπανία και με μια υποτροφία στην Αλγερία. Είχα πάντα αυτή την τάση φυγής. Πήγα και στην Κύπρο. Η Κύπρος όμως είχε μεσάνυχτα από κρασί….
 
Και η Ελλάδα, η Αρκαδία πιο συγκεκριμένα, πως προέκυψε;
Η Αρκαδία προέκυψε εντελώς τυχαία. Το 1982, σε μια έκθεση στο Παρίσι είχα γνωρίσει κάποιον, ο οποίος ήθελε να κάνει ένα μικρό οινοποιείο για αφρώδες κρασί. Μου άρεσε η ιδέα. Με κάλεσε και ήρθα στην Ελλάδα. Κάναμε μια δοκιμαστική οινοποίηση στο Ζευγολατιό Αρκαδίας, η οποία έδειξε τις δυνατότητες του Μοσχοφίλερου. Χωρίς πολλά πράγματα, χωρίς προσοχή στο αμπέλι, χωρίς τίποτα… είχαμε μεγάλη επιτυχία. Αλλά, αυτός είχε οικονομικά προβλήματα και έκλεισε. Εγώ όμως είχα δει ότι η περιοχή και το Μοσχοφίλερο είχαν ενδιαφέρον. Και τότε που πήγα, δεν υπήρχε ούτε μια φιάλη εμφιαλωμένη. Ο Καμπάς είχε κάνει μια προσπάθεια τη δεκαετία του '60, που είχε αποτύχει, κι αυτό ήταν όλο. Υπήρχε βεβαίως ο αμπελώνας, τότε ήτανε περίπου 5.000 στρέμματα. Και τι γινόταν το σταφύλι; Το Μοσχοφίλερο εκείνη την εποχή είχε την πιο χαμηλή τιμή στην Ελλάδα. Λόγω υψομέτρου, κάναμε τρύγο στα μέσα Οκτωβρίου. Περιμένανε όλοι οι χυματζήδες, ερχόντουσαν με την πρώτη βροχή, που έπεφτε η τιμή. Παίρνανε το σταφύλι και το κάνανε χαρμάνι μέσα στα κρασιά τους. Και άρωμα είχε, και οξύτητες είχε, που αυτό τους βόλευε όλους, και το παίρνανε τσάμπα.
 
Η επόμενη συνεργασία σου ήταν με τον Νασιάκο, έτσι δεν είναι;
Ναι, ως σύμβουλος οινολόγος. Μαζί κάναμε την πρώτη σοβαρή οινοποιία. Το οινοποιείο του Νασιάκου ήταν, τη δεκαετία του '80, η πιο καλή μονάδα της Ελλάδας. Ήμασταν οι πρώτοι που είχαμε πλήρη γραμμή παραγωγής αφρώδους, με εμφιαλωτική γραμμή δυναμικότητας 4.000 φιαλών την ώρα. Υποδομή τέλεια, φοβερή επένδυση, πάει και αυτή στράφι… Γύρω στο 1985 όμως, οινοποιούσαμε σχεδόν το 50% του Μοσχοφίλερου της ζώνης. Από εκεί παίρνανε και οι μεγάλες εταιρίες, ο Καλλιγάς στα φόρτε του, η ΓΕΝΚΑ… Το κρασί πήγαινε καλά, όμως ο Νασιάκος είχε άλλα προβλήματα, μεταξύ τους και οικονομικά. Εκεί όμως, φέρνω στην Αρκαδία τον Κωσταντίνο Αντωνόπουλο. Με τον Κωνσταντίνο ήμασταν πολύ φίλοι, κι όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με το κρασί, ήμουν ο σύμβουλος του στην Αρκαδία. Με τα άλλα του κρασιά δεν είχα σχέση.
 
Κι έτσι κυκλοφόρησαν τα Ορεινά Κτήματα του Αντωνόπουλου;
Ναι, το 1986-1987. Επιλέγαμε αμπέλια και κάναμε την οινοποίηση στου Νασιάκου. Ο οποίος Κωσταντίνος, τι έκανε; Δεν έκανε κάτι καινούργιο, απλώς ήταν ο πρώτος άνθρωπος που αντιλήφθηκε ότι το πρόβλημα του Μοσχοφίλερου δεν ήταν ποιοτικό. Ότι η μέση γεύση του Έλληνα δεν δεχόταν την υπόξινη γεύση. Επειδή όμως το Μοσχοφίλερο είχε ταυτιστεί με τις παλιές αποτυχίες του Καμπά, οι οποίες είχαν αυτές τις οξύτητες, δεν δεχόταν και τη λέξη Μαντινεία. Η Μαντινεία αμέσως παρέπεμπε σε κάποιο υπόξινο κρασί, και ο καταναλωτής που δεν ήξερε να ξεχωρίσει το υπόξινο από το οξειδωμένο, έλεγε ότι το κρασί είναι ξύδι. Ο πρώτος που το κατάλαβε ήταν ο Κωνσταντίνος. Και τότε, κάναμε την αλλαγή. Βγάλαμε το κρασί με την ονομασία Ορεινά Κτήματα και τη Μαντινεία τη γράψαμε στην ετικέτα με πολύ μικρά γράμματα. Η επιτυχία ήταν πολύ μεγάλη. Κάναμε το μπαμ! Το 1988-1990 γίνεται χαμός, ο Κωνσταντίνος απογειώνεται, τα Ορεινά Κτήματα γίνονται το πρώτο κρασί στην Ελλάδα. Μέχρι που ο Κωνσταντίνος σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Εγώ όμως από το 1989, άρχισα να φτιάχνω τα δικά μου αμπέλια και ξεκίνησα το δικό μου κτήμα.
 
Και ποιες ποικιλίες φύτεψες; Αποκλειστικά Μοσχοφίλερο;
Όχι. Εκείνη την εποχή κάναμε το λάθος -σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα- και εκτός από Μοσχοφίλερο φυτέψαμε Cabernet Sauvignon και Merlot. Ήταν βλέπεις, τότε η μόδα με τις ξενικές ποικιλίες. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι ήταν μόδα, μάλλον κάτι αναγκαίο για να περάσουμε στην μετέπειτα εξέλιξη. Αυτό που λέμε για τις παιδικές ασθένειες του κρασιού, μια απ' αυτές ήταν και οι ξενικές ποικιλίες. Ξεκίνησα με 30 στρέμματα, δεν υπήρχαν τα λεφτά για παραπάνω. Φύτεψα μισά με Μοσχοφίλερο, μισά με Cabernet και Merlot. Και το 1992 κυκλοφορεί το δικό μου Μοσχοφίλερο. Ως Μαντινεία, ποτέ Μοσχοφίλερο, είναι άποψη αυτό. Στην αρχή πολύ διακριτικά, γιατί δεν ήμουνα ακόμη έτοιμος με τις υποδομές. Το 1994 έκανα την πρώτη οινοποίηση στο δικό μου οινοποιείο.
 
Αν δεν κάνω λάθος, είναι και η εποχή που αρχίζουν γενικά τα κρασιά του Μοσχοφίλερο και η Μαντινεία να ανεβαίνουν στην αγορά;
Ναι, κυκλοφορούν ήδη, εκτός από τον Αντωνόπουλο, τα κρασιά του Σπυρόπουλου. Κάνει την εμφάνιση του ο Σκούρας, ο Μπουτάρης… Όλοι βοηθήσανε στην άνοδο του Μοσχοφίλερου. Εμείς όμως, στο Κτήμα Τσέλεπου, διαφοροποιηθήκαμε από τους υπόλοιπους, γιατί πιστέψαμε στο αμπέλι και δημιουργήσαμε αμπελοτόπια. Το 1993-1994 ήταν η εποχή που πλέον ωρίμασε η ιδέα της αναγκαιότητας στρατηγικής. Και στρατηγική μας είναι: οι ελληνικές ποικιλίες. Είπαμε ότι η βάση μας είναι το Μοσχοφίλερο και μετέπειτα το Αγιωργίτικο (με την επένδυση που ακολούθησε στη Νεμέα) και αρχίσαμε να στήνουμε καινούργια αμπέλια.
 
Στα οποία, παρόλα αυτά, φύτεψες και ξενικές ποικιλίες.
Κοίταξε, στην αρχή φύτεψα το Cabernet και το Merlot γιατί η περιοχή δεν είχε κόκκινα κρασιά. Σήμερα έχω αλλάξει τελείως την άποψή μου, παρόλο που το Merlot, σαν πρώιμη ποικιλία, δίνει πολύ καλά αποτελέσματα. Το Chardonnay είναι το petit souvenir της Βουργουνδίας. Ένας μικρός αμπελώνας, 30-40 στρεμμάτων, souvenir από την πατρίδα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Και παρόλο που το Chardonnay έχει πολύ καλά αποτελέσματα στην Αρκαδία, ποτέ δεν θα είναι το κρασί που με εκφράζει απόλυτα. Εγώ είμαι πλέον ταυτισμένος με το Μοσχοφίλερο και με το Αγιωργίτικο στα κόκκινα.
 
Πες μου και για το Gewürztraminer.
Το Gewürztraminer… Καταρχάς, υπήρχε η θεωρία, ότι το Μοσχοφίλερο προέρχεται από το Gewürztraminer. Και ιστορικά, υπάρχει το εξής: όταν ο Όθωνας ήρθε στην Πελοπόννησο, στο Ναύπλιο, έφτιαξε τους αμπελώνες του στην Αρκαδία. Άνθρωπος με κουλτούρα και παιδεία στο κρασί, κατάλαβε ότι ο νομός Αργολίδας με τις υψηλές θερμοκρασίες, δεν κάνει για το αμπέλι, οπότε τους έστησε στην Αρκαδία. Η λευκή ποικιλία που υπήρχε στην Πελοπόννησο ήταν το Φιλέρι, το οποίο και σήμερα το βρίσκεις στη Μεσσηνία, την Ηλεία, τη Λακωνία, στην Αρκαδία, σε όλες τις περιοχές. Η θεωρία, λοιπόν, λέει ότι από το Φιλέρι και το Gewürztraminer βγήκε αυτό το αρωματικό σταφύλι, το Μοσχοφίλερο. Εμείς, το αμπελοτόπι όπου φυτέψαμε το Gewürztraminer, το ετοιμάζαμε για Μοσχοφίλερο. Αλλά όταν κάναμε τις γεωλογικές αναλύσεις, είδαμε ότι το υπέδαφος ήταν το μοναδικό στην περιοχή που έχει σχιστόλιθο. Μια ολόκληρη πλαγιά, 80 μέτρα, είναι σχιστόλιθος. Ενθουσιαστήκαμε και αμέσως πήγε το μυαλό μας στο Gewürztraminer. Στη συνέχεια βέβαια, κάναμε κάποιες έρευνες με το Γεωπονικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, οι οποίες απέδειξαν, βάσει DNA, ότι το Μοσχοφίλερο δεν έχει καμία σχέση με το Gewürztraminer. Αυτό μετέπειτα, το 2000. Αλλά έμεινε το Gewürztraminer το οποίο έχει φοβερή επιτυχία, μπορώ να σου πω ότι είναι μια από τις τρεις πιο εμπορικές ετικέτες της αγοράς. 
 
Γιατί αποφάσισες να κυκλοφορήσεις και ένα αφρώδες από Μοσχοφίλερο.
Το 1997, μετά από 13 χρόνια δουλειάς, άρχισα να καταλαβαίνω που θα πάει το ελληνικό κρασί και κατέληξα στο τι θέλω εγώ να κάνω. Ήταν η στιγμή που πήρα τις αποφάσεις μου, ότι δηλαδή έπρεπε να κάνω στροφή 100%, να έχω μπροστά τις ελληνικές ποικιλίες και ότι υπάρχει από τις ξενικές να έρχεται σαν συμπληρωματικό ή σαν μια άποψη. Τότε ξεκινήσαμε την επανατοποθέτηση της φιλοσοφίας μας και είπαμε ότι από εδώ και πέρα περνάμε στο δεύτερο στάδιο του κτήματος, αυτό που εγώ λέω της ωριμότητας. Με βάση λοιπόν αυτή τη στρατηγική, αποφάσισα ότι θα δώσω όλες τις εκδοχές του Μοσχοφίλερου και όλες τις εκδοχές του Αγιωργίτικου. Για το αφρώδες, όπως σου είπα, είχα την προηγούμενη εμπειρία. Κάναμε λοιπόν, το 1997, την πρώτη προσπάθεια. 2.000 φιάλες. Τις χαρίσαμε όλες! Δεν μπορέσαμε να πουλήσουμε ούτε μία. Όλοι γελούσαν! Σήμερα το Amalia πουλάει 55.000 φιάλες, με τάση να φτάσει άνετα τις 100.000. Απλώς δεν είχα την υποδομή, τώρα την αποκτώ.

Δηλαδή υπάρχει περιθώριο για αφρώδη κρασιά;
Πολύ μεγάλο, είναι εκπληκτικό! Κι άμα σου πω ότι το 70% είναι εξαγωγές; Στο Βέλγιο αναδείχτηκε το καλύτερο εισαγόμενο αφρώδες με τιμή κάτω από 20€. Το περιοδικό Wine & Spirit το ανακήρυξε μία από τις 100 γεύσεις που πρέπει να δοκιμάσουν οι Αμερικάνοι. Έχει μια διαφορετικότητα, μια αυθεντικότητα, δεν είναι σαμπάνια, ούτε Pinot, ούτε Chardonnay, είναι Μοσχοφίλερο. Δηλαδή εμείς προσπαθούμε να δώσουμε τα χαρακτηριστικά του Μοσχοφίλερου σε κάτι διαφορετικό και νομίζω ότι το πετύχαμε. (Σημείωση: Εν τω μεταξύ, στον χρόνο που μεσολάβησε από τη συνέντευξη, το Κτήμα Τσέλεπου δημιούργησε και το Amalia rosé Brut, το οποίο είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει).
 
Ας πάμε όμως και στο Αγιωργίτικο. Πότε αποφάσισες να πας στη Νεμέα;
Κοίτα, εγώ σαν οινολόγος, κάνω Νεμέα από το 1983. Ήμουν σύμβουλος σε πολλά οινοποιεία της εποχής και με τη Νεμέα του Νασιάκου από αμπελώνες στο Κούτσι, πήραμε στον Καναδά το πρώτο χρυσό μετάλλιο για τη ζώνη. Από το 1998 έβγαζα και τη Νεμέα Τσέλεπου για το εξωτερικό. Την οινοποιούσα σε διάφορα οινοποιεία της περιοχής, αλλά δεν είχα δικά μου αμπέλια. Από τη στιγμή όμως που στη στρατηγική μας, των ελληνικών ποικιλιών, εισήλθε το Αγιωργίτικο άρα η Νεμέα, κάναμε, το 2003, μια σημαντική επένδυση αγοράζοντας έναν μεγάλο αμπελώνα. Σήμερα έχει φτάσει τα 105 στρέμματα, ο πιο μεγάλος αμπελώνας στο Κούτσι. Και πλέον οινοποιούμε στο δικό μας οινοποιείο, μέσα στο κτήμα.
 
Το Κτήμα Δρυόπη.
Ναι. Το όνομα Τσέλεπος είναι ταυτισμένο με τη Μαντινεία. Εμείς θέλαμε η Νεμέα να μην είναι ένα αποπαίδι του Τσέλεπου, να έχει τη δικιά της προσωπικότητα, να είναι ανεξάρτητη. Γι' αυτό του δώσαμε αυτό το όνομα. Και για μας η Δρυόπη είναι ένα κτήμα που δουλεύει μόνο για το Αγιωργίτικο, πειραματίζεται πάνω στο Αγιωργίτικο και θέλει να δώσει όλες τις εκδοχές του. Ήδη, σε αυτή τη φάση, είμαστε σε τρεις εκδοχές, η πρώτη είναι το Δρυόπη ροζέ, δεύτερη η κλασική Νεμέα Δρυόπη με πολύ φρούτο και τρίτη η Νεμέα Réserve, κρασί παλαίωσης με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία, με υπερωρίμανση του σταφυλιού, πολύ χαμηλές στρεμματικές αποδόσεις και τανίνες πολύ επιθετικές που μπορούν να αντέξουν στον χρόνο.

Και η Σαντορίνη Τσέλεπος;
Έχοντας αναδείξει τα αμπελοτόπια της Μαντινείας και της Νεμέας, με αμπελώνες και οινοποιεία που δημιουργήσαμε στις δύο αυτές περιοχές, θελήσαμε να ανταποκριθούμε στην πρόκληση που παρουσιάζει για κάθε οινοποιό ο αμπελώνας της Σαντορίνης, με τις γνωστές του ιδιαιτερότητες. Πρόκειται για ένα νέο κεφάλαιο στην οινοποιητική μας δραστηριότητα που σίγουρα δεν θα είχαμε ανοίξει εάν δεν μας είχε δοθεί η ευκαιρία να δουλέψουμε με έναν εξαιρετικό αμπελώνα που εκφράζει όλα τα αυθεντικά στοιχεία του σαντορινιού κρασιού. Γιατί το κρασί "Τσέλεπος Σαντορίνη" είναι το αποτέλεσμα της συνεργασίας με την οικογένεια Χρυσού, που διαθέτει ιδιόκτητους αμπελώνες 120 στρεμμάτων στη Σαντορίνη, στον Πύργο και στο Εμπορείο. Το κοινό εγχείρημα αποτελεί μία προσπάθεια αναβίωσης και αξιοποίησης του αμπελώνα της οικογένειας Χρυσού, η σταφυλική παραγωγή του οποίου μέχρι σήμερα διατίθετο στον τοπικό συνεταιρισμό. Η αναβίωση, με παραδοσιακές μεθόδους, του υπεραιωνόβιου αμπελώνα ξεκίνησε μετά τον τρύγο του 2013 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα με σκοπό την επαναφορά του σε μία βιώσιμη κατάσταση με αποδόσεις της τάξης των 400 κιλών ανά στρέμμα, από τα 130 που ήταν μέχρι τώρα. Απώτερος στόχος είναι η παραγωγή καρπού όσο το δυνατόν πιο υψηλής ποιότητας αφού το εγχείρημα στοχεύει στην παραγωγή οίνων της κατηγορίας super premium. Εκτιμούμε πως οι ιδιαιτερότητες και το ποιοτικό δυναμικό του αμπελώνα της Σαντορίνης επιβάλουν την παραγωγή οίνων πολύ υψηλής ποιότητας και μεγάλης υπεραξίας. Θέλουμε να πείσουμε την αγορά, εγχώρια και ξένη, πως τα κρασιά της Σαντορίνης ανήκουν σε μία ξεχωριστή κατηγορία.
 
Οπότε Γιάννη, 28 χρόνια μετά, ποιοι είναι οι μελλοντικοί στόχοι σου;
Μαρία, εμείς από την αρχή είχαμε την αγάπη για το κρασί, είχαμε τη γνώση για το κρασί, δεν είχαμε την απαραίτητη υποδομή. Σήμερα, με πάνω από 500 στρέμματα ιδιόκτητου αμπελώνα, με την επένδυση στο οινοποιείο της Μαντινείας -το εκσυγχρονίσαμε, με ξεχωριστούς χώρους για τα λευκά κρασιά και καινούργιο κελάρι για τα κόκκινα- και με το καινούργιο μας οινοποιείο στη Νεμέα, με τη συνεγασία στη Σαντορίνη κάναμε το μεγάλο βήμα. Ξεφύγαμε από τα ελληνικά δεδομένα και παίζουμε στην παγκοσμιοποιημένη αγορά. ■

 
WINE PLUSΚΡΑΣΙΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑΤΑΞΙΔΙ...PLUS
WINE PLUS MAGAZINE
ΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΔΕΙΠΝΑ
ΟΙΝΟΓΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΕΣ ΠΕΡΙΗΓΗΣΕΙΣ
ΧΑΡΤΗΣ ΤΩΝ ΓΕΥΣΕΩΝ
ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ
WINE CLUB
Οι άνθρωποι του κρασιού
Αμπελο-οινικές περιοχές
Ποικιλίες σταφυλιών
Μαθαίνω το κρασί - Wine school
Το κρασί και εμείς
Δοκιμάσαμε...
Οι άνθρωποι της γεύσης
Προϊόντα + γεύσεις
Συνταγές
Deli on the spot
Χαρτογραφώντας τη γεύση
Εστιατόρια, bistrot, wine bars...
Οι άνθρωποι της φιλοξενίας
Ελλάδα
Ευρώπη
Υπόλοιπος κόσμος
Δρόμοι του κρασιού
Ξενοδοχεία
ΑΡΜΟΝΙΕΣ
SPIRITS
WINE PLUS Καρυωτάκη 5, 546 45 Θεσσαλονίκη, Ελλάς
τηλ. 2310 888311, fax 2310 888312 , e-mail: info@wineplus.gr
Design by Redfish Ispirations
Development by Apogee Information Systems