Την 25η Μαρτίου, χάριν της μεγάλης διπλής γιορτής του ορθόδοξου Ελληνισμού, παραδοσιακά, σπάμε για μια μέρα τη νηστεία της Σαρακοστής και τρώμε ψάρι. Ανήμερα του Ευαγγελισμού λοιπόν, κάθε χρόνο τα σπιτικά μοσχοβολούν τηγανητό μπακαλιάρο και σκορδαλιά. Ας δούμε για ποιόν λόγο η παράδοση επέλεξε αυτό το ψάρι.
Όπως αντιλαμβάνεστε, παλιά, στο τέλος του Μάρτη ήταν δύσκολο να βρει κανείς φρέσκο ψάρι. Ιδίως στις ορεινές και τις απομακρυσμένες περιοχές της Ελλάδας που ήταν άλλωστε και οι πιο φτωχές. Το έθιμο ωστόσο επέβαλε την κατανάλωση ψαριού. Ε, ο παστός μπακαλιάρος ήταν η πιο ασφαλής, αλλά συγχρόνως και η πιο φτηνή λύση. Είτε έβρεχε είτε ο καιρός εμπόδιζε το ψάρεμα, οι πιστοί ήξεραν ότι θα βρουν παστό μπακαλιάρο ακόμη και στα μικρά μπακάλικα.
Μπακαλιάρο, λοιπόν, με σκορδαλιά, τρώμε τέτοια μέρα σ' ολόκληρη την Ελλάδα. Και μαζί του επιλέγουμε να πιούμε ένα πλούσιο λευκό κρασί ή ρετσίνα. Διότι εδώ η γευστική αρμονία αναζητά ένα κρασί που να έχει αρκετό σώμα για να μην υπολείπεται του ψαριού, αλλά και ικανή οξύτητα για να κοντράρει το τηγάνι. Το άρωμά του θα πρέπει να μην πολέμα την ιδιότροπη σκορδαλιά, αλλά αντίθετα να την υποστηρίζει.
Ασύρτικο, Ρομπόλα αλλά και Chardonnay, Viognier θα είναι εξαίρετοι σύντροφοι.
Και για εσάς που θα ενδώσετε στην ελληνικότατη γεύση του ρετσινιού, προτείνω να διαλέξετε μια ρετσίνα νέας γενιάς. Διότι, όπως πιθανώς γνωρίζετε, αρκετοί εκσυγχρονιστές οινοπαραγωγοί αποφάσισαν να επαναπροσδιορίσουν την ποιοτική και γευστική θέση της ρετσίνας. Έδωσαν την πρέπουσα προσοχή στην παραγωγή της. Αφιέρωσαν χρόνο στην επιλογή των σταφυλιών, αλλά και του ρετσινιού που το προσθέτουν σε ελεγχόμενη, μικρή ποσότητα. Αποτέλεσμα; Μια σειρά καλο-οινοποιημένων κρασιών με αρώματα και γεύσεις που ισορροπούν ανάμεσα στο σταφύλι και στο πεύκο. Όσοι δηλώνετε φανατικοί πιστοί, αλλά και εσείς οι περιστασιακοί περίεργοι, δεν έχετε παρά να τις δοκιμάσετε
